Deze blog komt tot stand dankzij Caroline.
In de staart van een leuk gesprek deze week vroeg ze me hoe het eigenlijk zat met onze blogs. “Die lees ik altijd met interesse, de laatste tijd zijn er wat minder, klopt dat?

Ik ben de vader van een prachtige dochter. Zij heeft een nogal specifieke onderwijsbehoefte, waardoor ik de afgelopen jaren met veel verschillende soorten onderwijs in aanraking ben gekomen. Aan de vooravond van een nieuwe keuze – voortgezet onderwijs – las ik gister een paar prachtige uitgangspunten van een schooltype dat “Agora” heet, (google ’t maar ’s als je geïnteresseerd bent). Hun uitgangspunten zijn mij uit het hart gegrepen. In een lijst van 10 las ik onder meer deze stelling:

Ik stel nooit iets uit.

U?

Haha.

Wel hè?

Ik ook, zeker wel. Belastingen bijvoorbeeld. Het is bijna 1 mei en de druk neemt toe. Terwijl ik dit typ, voel ik ondertussen die lichte onrust, er ‘moet nog iets’. Terwijl ik tegelijkertijd weet dat ik helemaal niets moet. Het is gewoon een activiteit waar ik tegenop zie. Die waarschijnlijk snel gedaan is. Sterker nog, ik herinner me nu hoe veel gemakkelijker het vorig jaar was dan ik had gedacht. Hm.. toch maar even doen zo.

Uw product of dienst? Te duur. Er is een andere partij die het een stuk goedkoper kan.

Dus.

Herkenbaar bezwaar? Mooi. Lees verder.

De verkoopbinnendienst. In de gemiddelde organisatie een waar knooppunt van activiteit. Klanten bellen met vragen over de aanbieding, mailen een algemene offerte-aanvraag. Accountmanagers komen binnenstormen met spoedjes, de productie loopt net achter op schema, leveranciers hebben net niet dat wat je nodig hebt.

En o ja, als we tijd overhebben bellen we offertes na.

Hmm…

Weerstand = iets niet willen. De clue heb ik verklapt. Nu begin ik bij het begin.

Vandaag zat ik met vijf dappere trainingskandidaten, voor drie van hen was 'koud bellen’ het ergste wat ze zich kunnen voorstellen. Je belt iemand die je nog niet kent.
Erger nog: hij kent jou ook niet en je hebt geen ingang of ‘haakje’ om je verhaal aan op te hangen. Geen “Ik bel u naar aanleiding van de mailing”, geen “wij spraken elkaar vorige jaar”.

Vorige week voerden we een interessante dialoog met een aantal collega’s. Het ging over wat ons drijft om ‘verkoper’ te zijn of om ‘trainer’ te zijn. We kwamen uit bij de o zo belangrijke vraag ‘Waarom doen we wat we doen?’ 

Voordat je begint met lezen: stel je even voor dat dit over jou gaat, oké? (Tenzij je een supergemotiveerde rasverkoper bent. Dan gaat het over al die anderen en is het ook interessant om te lezen.)

Het is donderdag, drie dagen voor de première van een toneelstuk.

Het is zo fijn om af en toe even bevestigd te worden in dat wat je doet ook echt werkt. Want natuurlijk roepen wij met volle overtuiging tegen alle klanten dat commerciële opvolging belangrijk is. Dat je af en toe gewoon geduld en lange adem nodig hebt om klanten en omzet binnen te halen. Maar soms zijn er ook bij mij momenten van twijfel. Als je op afspraak bent geweest, een supergoed gesprek hebt gevoerd, een mooie offerte hebt uitgebracht en vervolgens …. één, twee, zevenendertig contactmomenten verder bent, zonder dat er een beslissing valt, zonder dat je veel vooruitgang ziet en dichter bij je omzet komt. Dan zakt ook mij wel eens de spreekwoordelijke ‘boks op de schoenen’, zoals ze ten oosten van Arnhem zeggen.