Veel opvolggesprekken hebben de neiging om aan de oppervlakte te blijven, waardoor trajecten blijven voortkabbelen. Op deze manier wordt commerciële opvolging een weinig effectieve en tijdrovende bezigheid. Dat terwijl je bij ieder contactmoment vooruitgang kunt boeken, mits je het goed aanpakt! Dat doe je door gebruik te maken van de onderstaande technieken.

Wij horen het nogal eens om ons heen: telemarketing werkt niet. Bellen werkt niet meer. En het wordt tijd dat we het open eerlijk zeggen: wij van Vendere zijn het daar volledig mee eens. Telemarketing werkt niet, als je het niet heel serieus neemt. En daar zit ‘m de crux: heel veel mensen die op zoek zijn naar klanten, hebben een heel beperkt beeld van (de mogelijkheden van) telemarketing, al dan niet gevoed door slechte ervaringen. En of je het dan zelf doet of uitbesteed; het wordt dan een typisch gevalletje ‘self fullfilling prophecy’. Je verwacht dat het niet werkt, loopt in de verwachte sloten en zegt na afloop: “zie je nou wel, het werkt niet!”. 

Dit zijn de onderliggende valkuilen.

Om maar eens met de deur in huis te vallen: de titel is één van de grootste valkuilen van de service-medewerker/ de KCC-agent/ binnendienstmedewerker. Dat is ook niet zo gek. Je zult het wellicht herkennen als teamleider: vrijwel iedereen die voor haar of zijn werk dagelijks de telefoon opneemt, is in meer of mindere mate hulpvaardig, oplossingsgericht. Servicemensen zijn vaak ook doeners, aanpakkers.

De wereld zit vol met spiegels.

We noemen ze ook wel mensen.

Ieder mens – dieren zijn er trouwens ook verrassend goed in! – is een wandelende spiegel voor jou.

Een ander laat jou als het ware zien wat er zich in jou afspeelt.

Net als wanneer je door een spiegelpaleis loopt. In de ene spiegel zie je jezelf groot, in de andere klein. Sommige spiegels geven je het idee dat je dik bent, in andere lijk je dun. Naar sommige spiegels kijk je liever dan naar andere. Terwijl je toch zou zweren dat jij één een dezelfde persoon bent die voorbij al die spiegels loopt.

Met mensen net zo. De een geeft je het gevoel dat je niet begrepen wordt, de ander geeft je een prettig en zeker gevoel. De een roept weerstand bij je op waardoor je snel doorloopt, bij de ander blijf je langer staan om te kijken.

Je bent niet de spiegel.

“U heeft 15 ongelezen berichten” lees ik op het scherm van mijn telefoon. Als ik na een drukke ochtend op mijn telefoon kijk, zie ik steeds minder vaak gemiste oproepen en steeds vaker gemiste berichten. Vooral via WhatsApp.

Waar ik voorheen vooral appte met vriendinnen over uitjes naar de bios, miserabele dates en wie wat zou geven voor een verjaardag krijg ik nu steeds vaker opties met verzoeken zoals “Kunnen we de meeting morgen met een uur verschuiven?”, “Wil jij nog even kijken naar dat Excel bestand dat ik gestuurd heb?” of “Heb jij een idee wanneer we kunnen starten met de nieuwe actie?”.

Ik merk dat ik de laatste tijd steeds vaker contact heb via WhatsApp met klanten, collega’s en andere zakelijke contacten. Waar communicatie de laatste tijd steeds vaker op afstand gebeurt, voelt die afstand ineens een stuk kleiner als een van jouw klanten in een rijtje staat tussen je moeder, de gastouder en je leuke buurvrouw.

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar mijn FOMO (Fear of missing out) begint serieuze vormen aan te nemen. Ik zie bijna niemand de laatste tijd, kom nergens meer en ben voor mijn gevoel dus helemaal niet “bij”. Gelukkig zijn er 1001 manieren om met mensen in contact te blijven dus ik kan mijn behoefte naar informatie, gezien en gehoord worden en menselijk contact toch enigszins blijven voeden. Maar de FOMO blijft. De druk om alle trends te volgen en overal maar bovenop te zitten is onverminderd aanwezig. Steeds vaker denk ik over welke meme hebben ze het? Wat is Clubhouse? Hoe maak ik in vredesnaam een account aan op Tiktok? En bovenal wat moet ik daar dan plaatsen? 

Hoe is dat bij jou? En is dat privé nou anders dan zakelijk? 

In mijn vorige blog over dit onderwerp (lees ‘m eventueel hier) kwam ik tot de stelling:

Het gaat om het effect van je communicatie.

Niet alleen wat je zegt is belangrijk, vooral ook hoe je het zegt, met welke intentie en in welke vorm.

Dat geldt niet alleen voor je mondelinge communicatie, juist ook voor de schriftelijke. En hoe je het ook wendt of keert: de afgelopen jaren is de aandacht voor de kracht van het geschreven woord afgenomen. Zeker in de bedrijfsomgeving. En in het woord aandacht ligt ook meteen de kern.

Met hoeveel aandacht schrijf je een tekst?

Laten we hier vooral eens kijken naar spelling en grammatica.

Taal.

Zo’n dingetje.

En dan bedoel ik hier in het bijzonder de geschreven taal.

Een vraag die me onlangs werd gesteld in een training is deze: “Is het echt zo belangrijk of je je d’s en t’s helemaal goed gebruikt?”

Zodra je iemand vraagt om iets te veranderen, iets op een andere manier aan te pakken of als je iemand iets nieuws wil leren, krijg je vaak te horen “Maar ik doe het al jaren zo!” En inderdaad, als iets al jaren voor jou werkt, waarom zou je het dan veranderen?

Nou, misschien omdat niet alle verandering slecht is? Ook als iets goed werkt, kun je kijken of een andere manier nog beter is. We kijken immers toch ook geen films meer op VHS en luisteren niet meer naar cassettebandjes?

Ken je dat?

Dat je iets graag helemaal perfect wilt doen? Vooral als je met een nieuwe of grote taak bezig bent?

Je kunt met redelijke zekerheid zeggen dat iedereen op één of meerdere terreinen last heeft van perfectionisme.

Maar eh.. wat is nu eigenlijk het probleem?