De wereld zit vol met spiegels.

We noemen ze ook wel mensen.

Ieder mens – dieren zijn er trouwens ook verrassend goed in! – is een wandelende spiegel voor jou.

Een ander laat jou als het ware zien wat er zich in jou afspeelt.

Net als wanneer je door een spiegelpaleis loopt. In de ene spiegel zie je jezelf groot, in de andere klein. Sommige spiegels geven je het idee dat je dik bent, in andere lijk je dun. Naar sommige spiegels kijk je liever dan naar andere. Terwijl je toch zou zweren dat jij één een dezelfde persoon bent die voorbij al die spiegels loopt.

Met mensen net zo. De een geeft je het gevoel dat je niet begrepen wordt, de ander geeft je een prettig en zeker gevoel. De een roept weerstand bij je op waardoor je snel doorloopt, bij de ander blijf je langer staan om te kijken.

Je bent niet de spiegel.

Het beeld in de spiegel is een vervorming van iets dat in jou al aanwezig is, en dat je via de ander terugkrijgt. Zij of hij spiegelt een deel van jou. Dat gebeurt doorlopend. Het is niet te vermijden. Het is wel te doorzien. Als je inziet dat de ander een deel van jou spiegelt, kun je steeds weer afvragen: wat dan?

Waarom erger ik me zo aan deze persoon, in deze situatie?

Waarom vind ik hoe die persoon op dit moment doet fijner?

Wat zegt dat over mij?


Er is namelijk nog iets anders aan de hand met die spiegels. Ze zijn strikt persoonlijk!
Eén specifieke spiegel laat aan verschillende mensen die erin kijken ándere dingen zien!
Het gedrag van een bepaalde persoon roept bij de één weerstand op en bij de ander niet.

Omgaan met mensen, omgaan met weerstand, het gaat dus steeds om jou.

Een confronterend idee wellicht.


Positief verwoord klinkt het zo:

Wat er ook gebeurt, jij kunt zelf bepalen hoe je reageert.

Als je weet welke deel van jou er gespiegeld wordt, heb je de sleutel van de keuze in handen en kun je kiezen hoe jij wil groeien en ontwikkelen.


En dan worden het pas echt lachspiegels